Het idee voor dit project ontstond vorig jaar toen ik bezig was met mijn behandeling voor mijn eetstoornis. Tijdens de behandeling moest ik voor een spiegel staan en naar mezelf kijken. In eerste instantie dacht ik dat ik problemen zou hebben met mijn lichaam en juist prima overweg zou kunnen met mijn gezicht. Niets bleek minder waar!
Toen ik naar mezelf keek, écht keek, barstte ik in huilen uit. Ik herkende mezelf niet en wat ik zag wilde ik niet zien, ik kon er niet naar kijken. Tijdens die oefening zag ik voor het eerst wie ik was achter alle smoesjes, make-up, grapjes, glimlach en al die keren dat ik zei dat het goed met me ging.
Onderweg naar huis bedacht ik me dat ik al die tijd met een masker opgelopen had en dat waarschijnlijk veel vrouwen een masker dragen. Zo gaan we met de wereld en met elkaar om. Het masker straalt perfectie uit en verbergt al onze gebreken.De gelukkige vrouw, de toegewijde moeder, het perfecte meisje. Dit zijn de maskers die we dragen. Altijd alles onder controle, altijd een lach op het gezicht, nooit een foutje niet 1 keer, je moet sterk zijn, je moet waakzaam zijn, laat jezelf niet zien, niemand wil de echte jij zien.
Ik wilde direct de studio in om het idee uit te werken. Maar op dat moment was ik daar te emotioneel voor, bovendien was ik met zoveel dingen tegelijk bezig dat ik het er eigenlijk niet bij kon hebben.
Tot ik eind december het nummer ‘Ze huilt Maar ze lacht’ van Maan hoorde en het me terug bracht naar de dag dat ik voor de spiegel moest staan! Ik zag het als een teken aan de wand en een bevestiging van mijn gevoel, dat ik niet alleen was met het masker op! Inmiddels was ik klaar met mijn behandeling en had ik het idee van het project ‘Achter het masker’ al helemaal uitgewerkt in mijn hoofd, het moest en zou gaan gebeuren.
Na de drukke decembermaand wat het in januari het eindelijk tijd voor mijn project ‘Achter het masker.’ Toen ik de intake met Britt had, mijn stagiaire, vertelde ik haar over het project, zij was direct enthousiast en begreep me helemaal. Dus vroeg ik haar of zij het aan durfde om haar ‘masker’ voor mijn camera af te zetten.
Ik zeg, durven, omdat het lef nodig heeft om jezelf zo kwetsbaar te tonen. Met dit project wil ik laten zien dat er achter die glimlach, het keurige keurslijf en de ‘zogenaamde perfectie’, eerlijke, geweldige, mooie, talentvolle, inspirerende maar vooral echte vrouwen zitten.
Natuurlijk kon ik niet achter blijven, het idee ontstond immers op die ene dag waarop ik mezelf zag zonder masker.
Wat ik je laat zien is waar ik elke dag mee worstel als ik voor het gemak weer zeg dat het goed gaat. Mijn angst voor de val van mijn eetstoornis gevolgd door de schaamte en het schuldgevoel wanneer ik vervolgens in de val getrapt ben.
Het valt me zwaar het blog online te zetten! Op het moment dat ik straks op de knop druk, zet ik het masker voor altijd af voor de hele wereld of in elk geval voor iedereen die de moeite neemt mijn blog te lezen. Ik realiseer me ook heel goed dat dit onderdeel is van mijn eigen proces om te Ownen wiho I am!
Wil jij ook jouw masker af te zetten en meedoen aan dit project? Dan nodig ik je uit om contact met mij op te nemen via info@katjadiroen.nl, vergeet daarbij niet om je telefoonnummer te vermelden.
Terug naar overzicht
