Hoe ik fotograaf werd

Mijn zoon zit in 3-Mavo en moet kiezen welk examen-profiel hij gaat doen. Dat is heel belangrijk, want dat bepaald wat hij later gaat doen! Ik kan me voorstellen dat hem dat de stuipen op het lijf jaagt. Nu bepalen wat je de rest van je leven gaat doen!

Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat niets minder waar is, en ik geloof je als jij zegt dat jij daar hetzelfde over denkt!

Je begrijpt me vast als ik je zeg dat ik niet altijd fotograaf ben geweest! 

Mijn eerste (bij)baantje was bij de HEMA. Vanaf mijn 15e tot mijn 19e heb ik daar met veel plezier gewerkt. Behalve al die keren dat ik met een hoofd als een tomaat en klotsende oksels achter de kassa zat, als ik in de rij een knappe jongen zag staan. Hoe leuk is het dat mijn oudste nu ook bij dezelfde HEMA werkt. Zou hij ook zo nu en dan blozend door de winkel lopen?

Toen ik mijn MEAO-diploma in mijn pocket had, werd ik direct aangenomen als administratief medewerkster bij een Assurantie-tussenpersoon. De baan had niets te maken met mijn zojuist behaalde diploma. Maar dat vonden ze daar niet zo erg. Ze wilde graag iemand hebben die nog kneedbaar was. Ik heb uiteindelijk maar liefst 12 1/2 jaar gewerkt bij dat bedrijf en me zelfs ontwikkeld tot schadebehandelaar. 

In die 12 1/2 jaar heb ik nog wel even gedacht dat ik bedrijfsleidster wilde zijn in een modewinkel. Ik dacht dat ik de aangewezen persoon was die als die probleemsituaties in een winkel wel even op zou lossen. Dat duurde maar liefst 3 hele weken. Totdat ik bij mijn positieve kwam en ik op hangende pootjes terug ging naar mijn oude werkgever.

Oh ja, ik ben tussendoor zelfs nog met de opleiding MER aan de HAN gestart. En als wiskunde geen roet in het eten had gegooid, had ik de opleiding afgemaakt. Ik ben meer een talen-meisje!

Mijn ontslag vond ik destijds verschrikkelijk. De afwijzing, je niet goed genoeg voelen, ergens niet meer bij horen. Bovendien was ik opgegroeid bij die werkgever. Bij hen was ik volwassen geworden, samen gaan wonen, mijn eerste huis gekocht (zij regelde de hypotheek), getrouwd en kinderen gekregen. Het was mijn thuis weg van huis.

Gelukkig ben ik daar ook weer overheen gegroeid! En als ik toen was ontslagen, had ik nooit besloten om naar de fotovakshool te gaan en mijn vakdiploma te halen voor een carrière als portretfotograaf. Had ik nu dus geen eigen studio gehad en had ik afgelopen zondag ook niet mijn eerste expositie gehost.

Op dit moment kan ik zeggen dat ik nu precies dat doe, wat ik het liefste doe. Zo zie je maar, het leven staat niet vast, alles is mogelijk.

Hoe ziet jou carrièrepad er tot nu toe uit?

Terug naar overzicht
Realisatie: Pixel Creation